در بند آداب
نظر بر خود کرده که آیا هر آنچه که باید، درست انجام می‌دهم؟
وضویم را مرور می‌کنم
رخت تنم را نظاره می‌کنم
وای که مکانم
آیا غصبی است ؟
نیّتم را چگونه بیان داشتم ؟
قبله‌ام
قبله‌ام کدام سوست؟! 1
مباد که کمی منحرف ایستاده‌ام ؟
و...
همه چیز مرتب به نظر می‌رسد
پس به نیّت قربة‌الي الله
زانو زده سر به سجده می‌گذارم.
اما باز
دچار شک می‌شوم
پیشانی درست بر سجده نهاده‌ام
دستانم؛ زانوانم؛ انگشتان پایم؟
همه چیز درست است؟
و...
آغاز به نماز می‌کنم
وای که چرا تردید رهایم نمی‌کند؟
زیر و زبرها را صحیح ادا می‌کنم
کدامین رکعتم؟
و...
در سکوت نگاهم می‌کند
که چه می‌کنم
به کجا مشغولم؟
همه چیز را می‌بینم الا "حضورش" را
به همه چیز نظر دارم الا آنکه " او كه در مقابل‌اش ایستاده‌ام " 2
به ناگاه
فرمانی را به یاد می‌آورم
که: بخوانیدم حتی آرمیده به پهلو 3
بخواهیدم حتی سواره بر اٌشتر
لحظه‌ای یادم را رها نکنید
تا رهایتان نکنم
پس
" بایست و بدان من خدای توام "
1 - قرآن كريم، بقره / 148
" و برای هر کس قبله‌ای است که وی روی خود را به آن (سوی) می‌گرداند ؛ پس در کارهای نیک پیشی گیرید. هر کجا که باشید، خداوند همگی شما را (به سوی خود باز) می‌آورد، در حقیقت، خدا بر همه چیز تواناست."
2 و3 - قرآن كريم، آل عمران / 191
"همانان که خدا را (در همه احوال) ایستاده و نشسته، و به پهلو آرمیده یاد مي‌کنند، و در آفرینش آسمان‌ها و زمین می‌اندیشند که پروردگارا! اين (جهان) را بيهوده نيافريده‌اي، پاكي براي توست، پس ما را از عذاب آتش نگاه‌دار."
آيكا
بازگشت
Share
|
