بازنگری به رفتار و کردارمان با سئوال سازی

به نام پروردگار عالمین

روی سخن به آنانی ست که در جستجوی حقیقت اند :

"یکی از نشانه های خرد ورزی، پرسیدن و یا توانائی پرسشگری است. و پرسیدن نیز خود نشانه ای از نادانی و جهالت است که بسان بیماری کشنده ای، بشریّت را فرا گرفته است و در چنین وضعیت مرگباری، بیمارانی که خود نیازمند سلامتی و بهبودی می باشند، مدّعی طبابت و شفا دهی شده اند. و وای به حال بیچارگانی که چاره شان را از دکّان این وهم زدگان دانایی و خود نمایانی که دربند منیّت پلید شان گرفتار گشته اند، می جویند. و بدا به حال ایشان که طبیبی را انتخاب نموده اند که خود ناقل بیماریست. و آیا از نمک گندیده، انتظار گنده زدایی دارند؟  ."

و آنانی که خواهان توانایی تشخیص نیکی از پلیدی اند:

"سؤال کردن و پُرسیدن، یکی از راههای خردورزی و داناییست. سؤال پرسیدن ، از نشانه های جویندگان حقیقت و کلیدی از کلید های دانایی به شمار می آید که سرانجام به یافتن جواب منجر می شود.

دانایان یا همان صاحبین تفکر و اندیشه ای که والیان عشقِ حقیقت شناسی و حق گرایی اند و بسانِ راه بانان و نگاه بانانِ همراه در این طریقه ی نور و حکمت که پروردگار عالمین، بانی و طارق آن می باشد به خدمت گزاری و انجام وظیفه ی الهی خود مشغولند و در راستای  وفاداری و عمل نمودن به عهد و پیمان الهی خود و در همسویی کامل با آفریدگار و پروردگارِخالق شان، قصد بر شناسایی و آشکار نمودن یک حقیقت واحد و یگانه یعنی خداوند را به صورتی فهیمانه و کامل دارند. که آن(او) حقیقت واحد را در هر چهره و هر رخدادی می طلبند و جویا می شوند.

غیرت مندانی که با خرد ورزی و هوشیاری خود و صرف نظر از هر کوردِلی متعصّبانه و دُگم اندیشیِ مذهبی، به بطن و ریشه ی یک مسئله و یا پدیده توجّه دارند و هوشمندانه، همه ی انسان ها را به یکی بینی در اندیشه، گفتار و کردار شان که امری نیکوست، دعوت نموده و همچنین با سعی در ایجاد وحدتِ در بینش برای همه ی آئین ها و مکاتب توحیدی، ریشه های جهالت و نادانی را که سر چشمه تمامی تفرقه ها و ظلم و ستم کاریها ست، به شناسایی درآورده و نابود می سازند."

اکنون سؤالاتی را مطرح نموده و خوانندگان را به یافتن و ارائه بهترین پاسخ دعوت می نمایم . صداقت و نیک اندیشی شما در مقام پاسخ گویی، انصاف و عدالت زنده را که بر حقّ است، به تجلّی می کشاند :

1- آیا در باور شما بنی آدم اعضاء یک پیکرند؟ وآیا ایشان در آفرینش از یک گوهر واحدند؟

2- این پیکره ی زنده، شامل چه مجموعه یا مجموعه هایی می باشد؟  آیا طبیعت زنده که بسان مادری مهربان و بی ریا، حیات و بقای ما را عهده دار بوده است در این مجموعه به حساب آورده ایم؟  گیاهان و حیوانات را چطور؟ اگر به موجوداتی باهوش تر از خودمان برخورد نمودیم که در سیارات و یا دیگر عوالم این خلقت می زیند چه تقسیم بندی ای خواهیم نمود؟

3- اعضاء یک پیکره ی واحد، تعامل شان نسبت به هم چگونه می باشد؟ و آیا از چارچوب و قاعده ی خاصی تبعیت می کنند؟ 

4- آیا تمامی انسان ها و ابناء بشر، از هر قوم و ملیتی که باشند و فارغ از هر رنگ و فرهنگی را می شود شامل شد؟ و یا از آن جدا نمود؟ کی و چگونه؟

5- آیا جدا کردن خود از این جمع و یا دیگری از آن، چیزی جز نیستی و مرگ را برای یک عضو و یا پیکره اش به ارمغان می آورد؟

6-   قوانین حاکم در این مجموعه ی زنده را چه کسی یا کسانی وضع نموده اند؟ و آیا هر عضو می تواند شخصاً قانون وضع نماید؟ و اگر توانست، چگونه؟ آیا خود- رأیی و القاء و تحمیل نظر و دیدگاههای خود به دیگران، نشانه ی خردورزی و دانایی است؟

7-    مگر نه اینکه خودکامان و ظالمان در تاریخ نیز در باور خودشان، بر حق می نمودند و یا با انکار حقیقتی که بعضاً خود نیز به اصالت آن آگاه و واقف بودند و یا حتی نادان به آن؛ نام خود را در فهرست نکوهیدگان در تاریخ بشریت ثبت نمودند و با گذشت زمان، آیندگان نیز به کژی و ناراستی ایشان صحّه گزاردند و آیندگان ایشان نیز بر ایشان هم چنین کردند !!؟  آیا باز هم همان حماقت ها را مرتکب شویم و باز هم آنچه را که به خود روا نمی داریم و ناپسند می انگاریم، به دیگران روا داشته و شایسته بدانیم؟ یا خود را در تاریخ، همسان با آن زشت کاران بنمایانیم؟

8- آیا اگر پیامبر و یا پیام آور ما مثلاً فلانی باشد، سر بلند تریم و نزد خدایمان محبوب تر و ارج و قرب مان بیشتر ؟ اگر دین برای بشر زمینی بیش از یکی است، پس هر دینی به یک خدایی مربوط است و این تعدد( و نه تکثر) در خدایان را چگونه با دین توحیدی در آئین ها . مکاتبی چون زرتشت(ع)، ابراهیم(ع)، موسی(ع) و . . .  و یا دیگر مکاتب و یا مذاهب شریعتی و طریقتی توجیه می نماییم؟

9- آیا برای ما پیام و معنای آن می بایست مهم باشد یا حامل و خبر دهنده ی آن؟ مقصود خداوند کدام بوده است؟

10-               روی سخن با آنانی ست که به هر بهانه ای سعی بر زیر سؤال بردن دین و با مکاتب دینی دارند و همچنین به اساعه ی ادب و بی احترامی کردن به مقدسات مردم و باورهای دینی ایشان پرداخته اند. آیا به آئین و با مذهبی برخورد نموده اید که در آن رسول خداوند و یا پیامبر آن به پیامبران قبل خود بی احترامی و حتک حرمت نموده باشند؟ پس چگونه و با کسب اجازه از کدامین مرجع، چنین اجازه ای به خود می دهید تا با مقربان، دوستان و دوست داران خداوندگار بدین بی پروایی و گستاخی جسارت نموده و بر این حماقت جاهلانه و بعضاً خصومت ظالمانه خود نبز اصرار بورزید؟ هرچند که هیچ شباهتی نیز به ایشان از شما متصور نمی توان بود؟ آیا نمی خواهید از پیشینیان عبرت بگیرید؟ و به جای ایجاد فضای مسموم و بسته ای که ریشه در منیّت پلید و اهریمنی دارد، به ایجاد محیطی دوستانه و صمیمانه که قصد آن آشکار سازی حقیقت و شفاف سازی می باشد، اقدام بورزیم؟

11-               آیا بهتر نیست قبل از هر نتیجه گیری قاطعانه ای، سؤالاتی را مطرح کنیم تا شاید بتوانیم درهای دیگری را از درک حقیقت را بر خود و اطرافیانمان گشوده بینیم؟

12-               و در پی یافتن پاسخ مناسب و کامل برای سؤالات مطروحه، و جوابی کامل تر برای مهمترین سؤال زندگی یک انسان که "من کیستم؟" است، باشیم؟

 اینک از تمامی شما عزیزانی که وقت تان را صرف خواندن این مکتوب نمودید و شمایی که به آن نیز اندیشیدید و شمایی که به یادآورنده ی آنید و تمام کسانی که جوینده ی پاسخ راستین اند، سپاسگذار هستم. نام خداوند را که به هر زبانی خوانده شود، حرمت می نهیم تا مخلصین و وفا کنندگان به عهد او را نشان باشیم. 

                                                                                 پروشا

بازگشت

Share