رویای راهست این

بسم الله الرحمن الرحیم

رویای راهست این

رویای راهست این (رؤیای راه ستین)

(عقابی بود و ککی آمد)

با الهام از تمثیلی از ایلیا"میم"

شرح و تألیف: شباب حسامی (پریا)

نازی حسامی (شیوا)

تصویرگر: منیژه ارونقی

تولد این داستان

بعد از ماه‌ها دوباره امکان دیدار ایلیا"میم" میسر شد. دعوت‌شدگان تعدادی از بچه‌های گروه داستان‌نویسی بودند.

در طول صحبت‌ها او به دو هسته‌‌ی داستانی و همچنین یکی از شیوه‌های نوشتن داستان اشاره کرد.

هسته‌ی تعلیمی که ممکن است از نوع داستانی هم باشد جمله‌ی کوتاه اما غنی، پرمعنا، فشرده و عمیقی است که معمولاً او به بعضی از شاگردان خود می‌دهد تا به شرح و تفسیر آن بپردازند و معانی آن را استخراج کنند و توضیح دهند.

اولی درباره‌ی کک و عقاب بود: عقابی بود و ککی آمد و دومی درباره‌ی رؤیا و رؤیا بین. رؤیا و رؤیا بین یکی بودند و یکی شدند. او چند کلمه‌ای هم در ایـن‌باره توضیح داد اما توضیحات خیلی واضح نبودند و از طرفی کوتاه بودند. قرار شد هر یک از اعضاء هر‌طور که می‌تواند و از هر مسیری که می‌خواهد، این دو هسته را باز کند و شرح دهد. روال کار معلوم بود. بچه‌ها هسته‌ها را، آن‌طور که می‌خواستند باز می‌کردند. بعد متن‌ها توسط عده‌ای دیگر بررسی و ارزیابی می‌شد و در صورت امکان نتیجه‌ی نهایی به او منعکس می‌شد. گاهی برای انعکاس این نتیجه و با خبر شدن از نظر او ماه‌ها صبر می‌کردیم. وقتی هم که نتایج اعلام می‌شد در خیلی از مواقع او با وجود احترامی که به کار بررس‌ها می‌گذاشت، اما با نتیجه‌ی ارزیابی آنها موافق نبود و وقتی نظر خود را می‌گفت این کاملاً ممکن بود که همه‌ی رشته‌ها پنبه شود و همه‌ی پنبه‌ها آتش بگیرد و به یک‌باره از دل آتش، حقیقتی آشکار شود و اتفاقی فوق‌العاده بیفتد....

بچه‌ها داستان‌های خود را نوشتند و همین روال معمول روی آنها طی شد. سه چهار ماهی طول کشید تا او نتیجه‌ی نهایی همراه با خلاصه‌ی داستان‌ها و خود داستان‌ها را دید.

همان‌طور که حدس می‌زدیم او نظری نداد و نگفت که با کدام موافق یا مخالف است. بعد از چند ماه دیگر او به ما (من و خواهرم) گفت داستان کک و عقاب را بنویسید. ما هم آن را نوشتیم. دست آخر او آن را دیـد و گفـت: "رؤیـای راهست ایـن" و چـون مـا فـکر می‌کردیم رابطـه‌ای بین این داستان و داستان "رویای راستین" وجود دارد، اسم آن را گذاشتیم "رؤیای راه ستین"

فصل اول

عقاب بزرگ بر فراز جنگل سرد و تاریک در پرواز بود. چشمان تیز‌بینش همه چیز را زیر نظر داشت. اگر کسی می‌توانست به چشمانش نگاه کند می‌دید که با چه اندوهی به موجودات جنگل که دچار سستی و رخوت و میزبان انگل‌ها و آفات شده بودند می‌نگرد. شاید عقاب به یاد روزهایی بود که در جنگل و ساکنانش زندگی موج می‌زد...

روزهایی که روشنی‌شان با آمدن افعی هزار رنگ، حکمران مطلق تمامی خزندگان، به تاریکی گراییده بود. روزهایی که دیگر روزهای زندگی نبود. روزهای مرگ.

افعی رنگارنگ، فرزندان بسیاری داشت. او مادر همه‌ی مارهای جنگل بود. مارهایی که خودش پرورده و به سوی جنگل روا نه کرده بود. هر کدام به رنگی. افعی‌ها با ظاهرشان موجودات جنگل را می‌فریفتند؛ آنان را مسموم و افسون می‌کردند و به خواب می‌بردند. افسون شدگان دیگـر حقایق را نمی‌دیدند و اصـل حقیقت را نیز از یاد می‌بردند. زهر افعی‌ها روح و جان حیـوانات جنگـل را فـاسد و بیـمار می‌کرد و آنـان را به سـوی مرگ می‌کشاند.

پیش از آمدن افعی‌ها همه‌ی حیوانات جنگل پرندگانی آسمانی بودند و قادر به پرواز. حتی اسب‌ها و میمون‌ها هم بال¹ داشتند و همواره در دل آسمان زندگی در حرکت بودند. اما هر کدام که بر درختان و زمین نشستند و لحظه‌ای از مارهای سمی غفلت کردند نیش خوردند و توان پرواز را از دست دادند. فضای زندگی‌شان محدود شد و خودشان دربند این محدودیت، راه مـرگ و نیستی را در پیـش گرفتند. آنها دیگـر پرواز نمی‌کردند و به همین دلیل از ارتباط با آسمان محروم شدند و آن را از یاد بردند؛ و چون آسمان دیگر به یادشان نیامد، آسمان هم آنها را فراموش کرد.

عقاب آسمانی، شاه پرجلال پرندگان، هم‌چنان پرواز می‌کرد و در این اندیشه‌های حزن انگیز بود که ناگـهان چشمش به روباه حیله گر و ریاکار افتاد که در پی پـرندگان خـواب زده‌ای بود که روی زمین راه می‌رفتند یـا نزدیک زمین پـرواز می‌کردند. عقـاب بی‌درنگ شیـرجه‌ای زد و در لحظـه‌ای روبـاه را بـه چنـگ آورد و او را از ریـاکاری و حیله‌گری ساقط نمود.

روباه نیز همچون سایر ساکنان آن جنگل به خواب رفته، بدنش میزبان انگل‌هایی بود که از وجود او می‌کاستند تا به حیات خودشان ادامه دهند. حشراتی که از خون و پوست روباه تغذیه می‌کردند. یکی از این حشرات کک بود. شاید بدترین حشرات. خون آشامی کوچک، موجودی که تنها کارش انتقال بیماری و مرگ است،‌ موجودی كه محدودترین زندگی را دارد. آن‌چنان محدود كه به سختی می‌توان به آن زندگی گفت. او نه بالی دارد و نه دید درستی كه جهان

 اطرافش را ببیند، ‌پس گمانش ‌این است كه تمام دنیا همان یك ذره جایی است كه او ‌ایستاده و‌ این‌گونه به اسارت انگل وارش ادامه می‌دهد.

عقاب همچنان مشغول طعمه‌ی حیله‌گر خود بود كه دید كك كوچكی آرام آرام و به سختی از پوست روباه جدا می‌شود و روی چنگال‌های تیز عقاب می‌خزد و سعی دارد كه از پاهایش بالا بیاید و عقـاب هـر بالا رونده‌ای را، ‌حتـی اگر ظاهراً‌ بـالا رو باشد گـرامی‌ می‌‌داشت.

با‌ این كه كك هزاران بار از عقاب كوچك‌تر بود اما عقاب او و كوچك‌ترین حركاتش را می‌دید و حتی زمزمه‌هایش را می‌شنید...

عقاب به خوبی می‌دانست كه كك چگونه موجودی است اما او را نراند،‌ حتی علاقمند بود و شاید كمی ‌متعجب كه موجودی به‌این سستی چطور زحمت چنین حركتی را به خودش داده و از بدن روباه خارج شده، شاید اگر خود كك هم آنقدر می‌فهمید كه در‌این مورد فكر كند متعجب می‌شد اما او فكر نمی‌كرد چون فكر و تأمل برای او كاری دشوار بود.

با خروج كك از بدن روباه عقاب جسد روباه را رها كرد و به پرواز درآمد. گویی دیگر حضور روباه معنایی نداشت.

كك در سطح بدن عقاب ساكن شد. بدون ‌این كه بداند به كجا پا گذارده است و عقاب آمدنش را با نگاهی راز ‌آلود خوشامد گفت.

گرچه كك را به راز می‌نگریست اما كافی بود لحظه‌ای اراده كند تا ‌این راز به نور دانش روشن شود. همه چیز برای عقاب عیان شدنی بود...

آری، ‌و آنـان آفرینش داستا نی جـاودانه را آغازیدند. بـدون آن كه كك بداند و شـاید بی آن كه عقاب به یاد آورد ‌اینده را و بر گشودن‌ این راز اراده كند. در ذهن عقاب آسمانی،‌‌آینده خاطره‌ایست از یاد رفته كه به یاد آمدنیست و گذشته خاطره‌ایست به یاد مانده كه از یاد رفتنیست و حالا،‌ زندگیست.

فصل دوم

عقاب تا به حال با كمتر موجودی احساس نزدیكی كرده بود. با‌این حال همه‌ی‌ آنها را عاشقانه دوست داشت و قصد كرده بود تا بعضی از‌این موجودات دوست داشتنی را كه در نگاه او شایسته و خواستنی بودند،‌ قدرت جهیدن بدهد و از شر افعی‌های هلاك كننده برهاند و با خود به آسمان ببرد. چقدر دلش می‌خواست كه بـا همه‌ی آنها چنین كند ولـی می‌دانست كه اراده‌ی آسمان چیز دیگریست و ‌این نیست...

روزهای عقاب در تنهایی و پرواز و نگاه كردن می‌گذشت،‌ و حالا موجودی به سوی او آمده بود. كك كوچك و خودبینی كه بسیار با او فرق داشت. موجودی بدبین و نزدیك بین. پر از بیماری‌های خطرناك؛‌ و سرایت دهنده‌ی آنها. خالی از عشق و مملو از نفرت و خشم. و چون در احاطه‌ی تاریكی بود پس به انكار حقایق انس گرفته بود. از آنجا كه راهی برای رهایی از‌ این نفرت و رسیدن به آرامش نداشت،  برای راحتی خیالش به هر چیزی متوسل می‌شد؛ می‌خورد و می‌خوابید و در اوهام خود غوطه ور بود. حتی جثه‌ی‌ كك از یكی از هزاران پر عقاب،‌ هزار بار كوچك‌تر بود...

عقاب آسمانی همه‌ی ‌این‌ها را می‌دانست. جهالت و حقارت كك را می‌دید اما با چشم دیگرش به اسرار می‌نگریست. قلبش به او گفت: ‌"بگذار بیاید،‌ پذیرایش باش" و ‌این احساس به شكل مهری ظاهر شد كه عقاب در دلش نسبت به كك كوچك حس می‌كرد. عقاب به كك،‌كه به پوستش چسبیده بود و با ولع خونش را می‌خورد نگاهی كرد و با مهربانی گفت:"سلام".

اگر به اختیار كك بود پاسخی نمی‌داد،‌ اما طنین صدای عقاب،‌ چنان تنش را لرزاند كه از جا جنبید. با عصبانیت گفت:‌"چه می‌گـویی؟‌ چكـار می‌كنی؟ نمی‌بینی دارم غذا می‌خورم؟‌ مرا ترساندی! ‌‌این چه سلام نا به هنگامی ‌است؟‌"...

چقدر‌این كك كوچك خودش را مهم می‌دانست! عقاب خندید،‌ اما كك خنده‌ی او را ندید. او هیچ چیز را نمی‌دید به جز همان ذره از بدن عقاب كه به آن چسبیده بود. فكر می‌كرد عقاب در همین یك ذره خلاصه می‌شود. اصلاً‌ عقاب برای او معنایی نداشت. او فقط همان را می‌دید كه جلوی چشمانش بود و البته چشمانی كه تقریباً‌ بسته بودند.

عقاب، با همان خنده و خوشرویی گفت: ‌"ببخشید!‌ فقط خواستم با تو حرفی بزنم. آخر گفتگو با یك دوست خیلی بیشتر از غذا خوردن لذت دارد".

كك با همان خشم و خود بینی گفت: "من دوست تو نیستم. علاقه‌ای هم به گفتگو با تو ندارم. برو پی‌كارت. چرا رهایم نمی‌كنی؟‌ اشتباه كردم كه روی پوستت آمدم تا تنها نباشی؟ نكند تو هم لیاقت همراهی مرا نداری. چرا مزاحم می‌شوی؟ اگر بخواهی همین طور حرف بزنی می‌روم و تنهایت می‌گذارم"‌.

این بار اندوهی وجود عقاب را فرا گرفت. نه به خاطر حرف‌های كك، ‌برای آنكه به یاد موجودات جنگل افعی زده افتاد. به یاد تنهایی و بیماری‌شان. كك راست می‌گفت؛‌ همه‌ی آنها از تنهایی وحشت داشتند. آنقدر كه حاضر بودند حتی موجودی ذره ذره از خون‌شان بخـورد و باعـث مرگ‌شان شـود امـا تنهای‌شان نگـذارد. كك،‌ عقـاب را هـم مثل دیگـران می‌دانست؛‌ همان‌قدر ضعیف و تنها. البته كه عقاب تنها بود، ‌اما در آن تنهایی‌اش همه‌ی جهان نهان بود و در نهانی پر از جهان.

فصل سوم

روزها می‌گذشتند. عقاب هم‌چنان به كك مهر می‌ورزید؛ و كك كه از حماقتش،‌ دلیل محبت عقاب را نیاز ا و به خودش می‌دید،‌ برایش فخر فروشی می‌كرد.

كك تمام مدت از خون عقاب می‌مكید. آنقدر كه از خستگی دیگر توان نداشت و به خواب می‌رفت. همیشه در حال خوردن خون بود،‌ نمی‌دانست سیری یعنی چه. جای خوبی پیدا كرده بود. جایی راحت كه بتواند آنجا بنشیند،‌ بخورد و بنوشد. اما سؤالی به ذهنش آمده بود كه رهایش نمی‌كرد. پرسشی كه كم كم داشت آزارش می‌داد.

همه‌ی همنوعان او می‌دانستند كه با خوردن خونِ‌ مسموم حیوانات آن جنگل،‌ سم وارد بدن‌شان می‌شود،‌ اما برایشان مهم نبود،‌ چون فكر می‌كردند زندگی همین است و حیات دیگری را نمی‌شناختند. آنها از حیوانات سمی‌تغذیه می‌كردند و سم را به دیگر حیوانات هم انتقال می‌دادند. طعمه‌هایشان به مرور می‌مردند و خودشان هم هر روز فرسوده‌تر می‌شدند تا سرانجام بمیرند.

كك همه‌ی ‌اینها را می‌دانست اما ناراحت نبود. برای او‌این جریان طبیعی زندگی بود. اگر بشود اسمش را زندگی گذاشت. ناراحتی او ناشی از اتفاقی بود كه به نظرش غیر طبیعی می‌آمد، با آن كه ‌ایـن همه از خـون میـزبان جدیدش می‌خورد ولـی بدنش مسموم‌تر نمی‌شد. حتی احساس می‌كرد كه سم از بدنش خارج می‌شود و ‌این به او حس عجیبی می‌داد و همین می‌ترساندش،‌ چون برایش غیر عادی بود. پس به تدریج میزبانش برای او به موجودی متفاوت و عجیب تبدیل می‌شد. به یك سؤال بزرگ: "او كیست؟‌‌‌‌"‌.

و ‌این اولین سؤال زندگی كك بود. با آنكه كك،‌ عقاب را مثل خودش می‌دانست، ‌از عقاب پرسید:"تو كیستی؟"‌ و عقاب آسمانی به آرامی‌ گفت:‌

"بزرگ هستم و كوچك نیستم. من آسمانم و از آسمان آمده‌ام. رو به سوی آسمان دارم و پیوسته به آسمان می‌روم و به آسمان می‌برم. معشوق پرواز گرانم و شاه پرندگانم. پُر رازم... پروازم و روح پروازم. برای آنكه پیدا شوی خود را در من گم كن...

برای پریدن كافیست كه در من خیره شوی و اگر می‌خواهی بجهی،‌ در من بجو و بایست. زیرا من بال پروازم و پایان نیازم. پر پریدن منم و راز جهیدن منم. امید به خاك نشسته گانم و آرزوی فراروندگانم. و من دردم و درمانم. پایان مرگم و آغاز زندگی‌ام.

لكن اگر مرا بشناسی بیمار می‌شوی،‌ گرفتار می‌شوی و درمن می‌میری اما خوشا به حال آنكه در من می‌میرد زیرا من زندگی‌ام و مرگ در من راه ندارد.

... و من خوشبختی تو و پایان حقیقی تنهایی توام"‌.

كك كوچك،‌ اگر چه از پاسخ عقاب بزرگ چیز زیادی نفهمید اما مبهوت و مجذوب حرف‌های عقاب شده بود. حرف‌هایی كه به سرودی آسمانی می‌مانست. كك معنی پاسخ عقاب را نمی‌دانست اما درحرف‌های عقاب آهنگی سحر انگیز وجود داشت. و از آن رو كه آن آهنگ به حس درونی كك تبدیل شده و در او رسوخ كرده بود،‌كك می‌فهمید كه او چیز دیگریست؛ او زنده است،‌جریان دارد و زنده می‌كند.

و با خود اندیشید: "او با همه‌ی چیزهایی كه شنیده ام و دیده ام فرق دارد. او پر از اسرار است. شك ندارم كه او كك نیست. حتی یك كك خیلی بزرگ. ولی اگر مجبور شوم كه بپذیرم او یك كك است مطمئنم كه حقیقت چیز دیگری است".

هم‌چنان كه كك در افكار خود غوطه‌ور بود عقاب نگاهی به آسمان انداخت و لحظاتی به آسمان خیره شد. سپس سرش را به سمت كك پایین آورد و از فاصله‌ای بسیار نزدیك با چشمانش كه گویی همه‌ی آسمان بی‌انتها در آن بود، خیره در كك نگریست و كك ناگه خاموش شد ـ خیره و غرق در چشمان بی‌انتهای عقاب...

چشـمان عقـاب چـون ‌آیینه‌ای شد كه حقـارت كك را بر وی عیـان كـرد؛ و بی‌كرانی نگاهش، ‌سرشار از جاذبه‌ای بود كه كك حقیر را به درون خود می‌كشید. نگاه عقاب مانند خورشید در چشمان كك نشست و چشمان بی‌سویش را نور بخشید. كك در چشمان عقاب خیره بود و‌این خیرگی چشمانش را می‌گشاد و بینایش می‌كرد و هر چه بیناتر می‌شد در نگاه عقاب بیشتر گم می‌شد و وسعت بیشتری به رویش گشوده می‌شد. هـر چه عقـاب خیره‌تر، درون كك متلاطـم‌تر،‌ روشنی‌اش آشكار‌تر و او نور یافته‌تر و بیناتر...

شمس و قمرم آمد،‌ سمع و بصرم آمد                      

وان سیمبرم آمد،‌ وان كـان زرم آمد

مستـی سـرم آمـد،‌ نـور نظـرم آمـد             

چیز دگـر ار خواهی،‌ چیز دگـرم آمد

آن راهــزنم آمـد،‌ تـوبه شكنم آمــد              

وان یوسف سیمین بر ناگه به برم آمد

آنكس كه همی‌جستم دی من به چراغ اورا                               

امـروز چـو تنگ گـل بر رهگذرم آمد

از مرگ چرا ترسم،‌كو آب حیات آمـد

وز تیـغ چرا ترسم چون او سپرم آمد

امـروز سلیـمانم كا نگشـتری‌ام دادی           

وان تـاج ملـوكانه بر فـرق سرم آمـد

از حد چـو بشـد دردم  در  عشق سفـر كردم              

یـا رب چه سعـادت‌ها كـز‌این سفـرم آمـد

وقتست كه درتابم  چون صبح  در ‌ایـن عا لم

وقتـست كه بر غُـرم چـون شـیر نـرم آمـد

وقتست كه می‌نوشم،‌ تا برق زند هوشم

وقتست كـه بـر پرّم چـون بال و پـرم آمد

و در ‌این بینایی بود كه ناگه گمشده‌ی خود را دید. همان كه درد دیدارش را داشت و خود نمی‌دانست و اكنون به بیماری عشقش گرفتار آمده بود؛ به بیماری عقاب آسمانی،‌ آن بیماری كه درمانش جز عقاب آسمانی نیست. اكنون آن میل دیرینه‌ی پنهانی،‌‌ آتشی آشكار و سوزنده شده بود كه كك را می‌گداخت. آتش شوق پیوستن به آن معشوق ناشناخته كه اكنون خود را نمایانده بود. گرچه پیش تر هم نمایان بود اما كك اكنون به دیدارش رسید. و ‌این آتشی كه از نگاه عقاب زاده بود تنها لحظه‌ای پس از آن خیرگی عمیق،‌ فضای محقر درون كك را شعله ور ساخت،‌ و كك خود را در حال سوختن از نگاه عقاب یافت.

این كیست ‌این، ‌‌این كیست ‌این، ‌این یوسف ثانیست ‌این

خضر است و الیاس ‌این  مگر  یا  آب حیوانیست ‌این

این بـاغ روحانیست ‌این یـا بـزم یـزدانیست ‌ایـن

سرمه‌ی صفـاها نیست ‌ایـن یا نـور سبـحانیست ‌این

این جان جان افزاست ‌این یا ﺠﻨﺔ المأواست ‌این

ساقی خوب ماست ‌این یا باده‌ی جانیست ‌این

تنگ شكر را مـاند‌ این سـودای سر را ماند ‌این

این سیم و زر را ماند ‌این شادی و آسانیست ‌این

رستم من از خوف و  رجا عشق از كجا خوف  از  كجا

ای خاك بر شـرم و حیا  هنگام  پیشا نیست ‌این

امـروز مستم‌ ای پـدر،‌ تـو بـه شكـستم ‌ای پـدر

وز قحط  رستم ‌ای پدر امسال ارزانیست ‌این

مست و پـریشان تـوام موقوف فرمان تـوام

اسحاق قربان توام كاین عید قربا نیست ‌این

گل‌هـای سـرخ و زرد بیـن آشـوب بـردا برد بیـن

در قعـر دریـا گرد  بیـن  موسی عمـرا نیست ‌ایـن

هر جسم را جان می‌كند،‌ جان را خدادان می‌كند

داد سلیـمان می‌كند یـا حكـم دیـوا نیست ‌ایـن

گویی شـوی بی دست و پا چـوگان او پایت شود

در پیش سلطان می‌دوی كاین سرّ ربّا نیست‌ این

هر جا یكی گویی بـود بر ضرب چـوگـان می‌دود

چون گوی شو بی‌دست و پا هنگام  وحدانیست ‌این

خورشید رخشان می‌رسد مست و خرامان می‌رسد

با گـو و چوگـان می‌رسد سلطـان می‌دانیست ‌ایـن

آن آب بـاز آمد بجـو،  بـر سنـگ زن اكنـون سبـو

سجده كن و چیزی مگو كاین بزم سلطانیست ‌این

گویی آن كك حقیر می‌سوخت و تنها از دور فریاد می‌زد: با من چه كردی؟ مرا به كجا بردی؟ بر من چه رفت؟ بر من چه رفت؟‌...

و بعد آن فریاد هم خاموش شد. شاید دیگر كسی نبود كه پرس و جویی كند. كك حقیر كجا رفته بود؟ آن دنیای محقر و صاحب كوچكش كجا بودند؟ گویی همه سوخته بود.

كك، گرم از شور عشق عقاب، وجود گداخته‌اش زیر بار شرم از گذشته در حال خرد شدن بود. عظمت عقاب او را بر حقارت خودش آگاه كرده بود. اكنون می‌دید كه چه ابلهانه و جاهلانه خود را كه به‌این ناچیزی بوده چنان بزرگ می‌پنداشته،‌ و چقدر از جهل خود كـور كـه در كنـار چنین عظمتی می‌زیسته و غافـل از آن بوده، ‌بـه یـاد لحظه‌هایی می‌افتاد كه به خیال خود به عقاب زخم می‌زد تا به خواسته او تن سپارد، گرچه اكنون می‌دید كه برای زخم زدن چه خوار بوده اما شرم آن اعمال چنان كك را در خود می‌فشرد كه عزم رفتن كرد. می‌خواست از هر آنچه بوده و كرده بگریزد، از‌این عظمتی كه به خاطر جهالت‌اش آن طور آن را خرد شمرده بود،‌ آرزو می‌كرد كاش در آن لحظه بمیرد و از‌ این شرم رها شود.

ای دل چــه انـدیـشـیده‌ای در عـذر آن تـقــصیرهـــا

زان سـوی او چندان وفـا،‌ زیـن سوی تـو چندین جفا

زان سـوی او چندان كرم، زیـن سوی تو چندین جفـا

زان سـوی او چندان نعم،‌ زیـن سوی تـو چندین خطا

زیـن سـوی تـو چندین حسد ‌چنـدین خیـال و ظّـن بـد

زان سوی او چندان كشش، ‌چندان چشش،‌ چندان عطا

چندا ن چشش از بهـر چـه؟ تا جا ن تلخت خوش شـود

چنـدیـن كشـش ا ز بهـر چـه؟‌ تــا در رسـی در اولــیـا

از بـد پشیمان می‌شـوی،‌ الله گـویان می‌شوی

آن دم تـرا او می‌كشـد تـا وا رهـانـد مـر تـو را

از جرم ترسـان می‌شـوی، وز چـاره پـرسان می‌شـوی

آن لحظـه تـرساننده را،‌ بـا خـود نمی‌بینی چـرا

این سو كشان سوی خوشان وان سو كشان با ناخوشـان

یـا بگـذرد یـا بشكند كـشتی در‌ ایـن گـردابـ‌هـا

 می‌خواست برود اما هرچه‌ می‌كرد پای رفتنش نبود. گویی تمامی وجودش با زنجیری ناگسستنی به عقاب پیوند خورده و لحظه به لحظه در او حل می‌شد. عشق به عقاب هر حس و فكر دیگری را در او بی‌اعتبار می‌كرد. عشق در همه‌ی وجودش گسترده بود و هر چه غیر او را در خود می‌بلعید. دیگر رفتن معنایی نداشت. اصلاً كك كجا می‌توانست برود. غیر از وجود عقاب جایی وجود نداشت،‌تمامی حیات او امید و خواست و زندگی ‌اش با  عقاب و در عقاب معنا می‌یافت...

عشقش او را به ماندن می‌خواند و شرمش به رفتن. در لحظه‌ای كه به اوج این كشش‌ها و خواهش‌ها رسید از حال رفت و چنان فوران كرد كه در تكانی ناگهانی از پیكر عقاب به سوی زمین افتاد.

عقاب او را در هوا گرفت و میان‌ پرهایش جای داد، عقاب بزرگ تپش قلب كوچك كك را حس می‌كرد و قلب بزرگش برای او می‌تپید...

عقاب گفت: بس است. خودت را به‌خاطر اعمال گذشته‌ات سرزنش نكن. تو دوباره‌ متولد شده‌‌ای. تو اكنون موجود جدیدی هستی. موجودی كه با خودش رو به رو شده. موجودی كه واقعاً وجود یافته. می‌توانی گذشته را جبران كنی. گرچه من و تو ظاهراً با هم فرق داریم اما هر دو یك روح داریم. همان روحی كه این‌طور قلب‌های ما را به تپش واداشته،‌ ما می‌توانیم با هم باشیم و با هم بمانیم.

كك این‌بار از شوق می‌لرزید. آن‌چنان شوری داشت كه می‌خواست برای همیشه در قلب عقاب فرو رود. نابود شود و به او بپیوندد. قسم خورد كه هرگز از عقاب جدا نشود و برای ابد تسلیم او باشد. از شدت شوق اشك از چشمانش جاری شده بود و عقاب ریزش اشك‌های او را بر سینه‌اش حس می‌كرد.

جهان كك نور تازه‌ای یافته بود و عقاب بار دیگر نوای راز آلود هستی را می‌شنید كه آهنگی نو می‌نواخت. آهنگی كه با صید روباه آغاز شد،به عشق كك رسید و نوای سحر انگیزش هنوز زندگی را به سویی می‌برد كه كسی نمی‌دانست.

دریافت صوت کتاب

دریافت متن کتاب

دریافت آلبوم تصاویر

دریافت موسیقی

بازگشت

Share