|
گذري بر سخنان حكمت‌آميز امام صادق(ع) درباره‌ي گناه و رحمت الهي
خداوند به داود پيامبر ـ كه بر پيامبر ما و خاندانش و بر او درود باد ـوحي كرد: اي داود! هر گاه بنده‌ي مؤمنم گناهي كند و سپس از آن گناه برگردد و توبه نمايد و به هنگام يادكردن از آن گناه از من شرم كند، او را بيامرزم و آن گناه را از ياد فرشتگان نگهبان اعمال ببرم و آن را به نيكي بدل كنم. و از اين كار مرا باكي نيست كه من مهربان‌ترين مهربانانم.
بحارالانوار، ج6، ص28(ح30).
به خداوند چنان اميدوار باش كه تو را بر انجام گناهان بي‌پروا نكند و از خدا چنان بترس كه تو را از رحمت او نوميد نسازد.
بحارالانوار، ج70، ص384(ح39).
هنگامي كه به ايشان عرض شد: عده‌اي هستند كه گناه مي‌كنند و مي‌گويند ما (به رحمت خدا) اميدواريم و پيوسته در همين حال‌اند تا مرگشان در رسد ـ: اينها مردماني هستند كه در آرزوها و خيالات خود غرق‌اند. دروغ مي‌گويند، آنها اميدوار نيستند؛ زيرا هر كه به چيزي اميد داشته باشد در طلب آن مي‌كوشد و هر كه از چيزي بترسد از آن مي‌گريزد.
الكافي، ج2، ص68(ح5).
خداوند با خلقش مهربان‌تر از آن است كه آنان را به گناه مجبور كند و سپس به سبب آن عذابشان دهد و خداوند تواناتر از آن است كه چيزي را بخواهد و نشود. راوي مي‌گويد: از آن دو بزرگوار سؤال شد: مگر ميان جبر و قدر (اختيار و تفويض) مرتبه‌ي سومي وجود دارد؟ فرمود: آري، منزلتي كه فراخ‌تر از فضاي ميان زمين و آسمان است.
التوحيد، ص360(ح3).
هر كس معتقد باشد كه خداوند بندگان خود را بر انجام گناهان مجبور مي‌كند يا بيش از توانشان به آنان تكليف مي‌دهد از ذبحش نخوريد، شهادتش را نپذيريد، پشت سرش نماز نخوانيد و چيزي از زكات به او ندهيد.
بحارالانوار، ج5، ج17(ح27) و ص 4(ح3) و ص 11(ح17).
در روايت مفضل بن عمر از آن حضرت ـ: نه جبر است و نه تفويض بلكه امري است ميان اين دو. پرسيدم: امر ميان اين دو چيست؟ فرمود: براي مثال مردي را مي‌بيني كه گناه مي‌كند و تو او را از آن باز مي‌داري اما او نمي‌پذيرد و تو به حال خود رهايش مي‌كني و او گناه خود را انجام مي‌دهد. پس، چون او به نهي تو اعتنايي نكرده و در نتيجه، به حال خود رهايش كرده‌اي نبايد گفت كه تو او را به گناه دستور داده‌اي.
بحارالانوار، ج5، ج17(ح27) و ص 4(ح3) و ص11(ح17).
هر گاه آدمي گناهي كند نقطه‌ي سياهي در دلش پديد مي‌آيد؛ اگر توبه كرد آن نقطه پاك مي‌شود و اگر باز هم گناه كرد آن نقطه بزرگ‌تر مي‌شود، تا جايي كه همه‌ي دلش را فرا مي‌گيرد و از آن پس هرگز روي رستگاري را نمي‌بيند.
بحارالانوار، ج73، ص327(ح10) و ص339(ح21).
منبع: گزيده‌ي ميزان الحكمه
* * * * * * *
كاوشگران نور
بازگشت
Share
|
