خدا این جاست
رنج و ناامیدی بخشی از زندگی ما انسان‌هاست و فضای زندگی‌مان را هر روز تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌سازد. ما بیش از آن که "زنده گی" کنیم، "مرده گی" می‌کنیم! دنیای ما بیش‌تر به قبرستانی پر تجمل و پر هیاهو می‌ماند!!
مرده‌ها به حق يك‌ديگر تجاوز می‌کنند، به هم فخر می‌فروشند، قبر‌هایشان را تزئین می‌کنند و ... عجب دنیایی!!!
به راستی آیا خدا در چنین شرایطی ما را فراموش کرده است؟!! آیا میان ما و پیشینیان تفاوتی است که آنها از فیض همراهی و همنشینی با او و فرستادگانش برخوردار بودند و ما از آن بی‌بهره‌ایم؟! آیا خداوند میان انسان‌ها تبعیض قائل مي‌شود، تنها عده‌ای را هدایت مي‌کند و بقیه را در جهل و نادانی رها مي‌سازد؟!
مطمئناً نه. که اگر این گونه بود دیگر نمی‌شد او را "بخشنده و مهربان" خطاب کرد، از عدالتش سخن گفت و او را هادی نامید...
پس بدان که؛
او ما را تنها نگذاشته است و در میان‌مان است.این ما هستیم که صدایش را نمی‌شنویم و از دیدارش خود را محروم ساخته‌ایم.او زنده و حاضر است، نزدیک‌تر از آن چه که تصور کنیم. با ما حرف می‌زند. پاسخ می‌گوید. هدایت می‌کند و به حق دعوت می‌کند.
لحظه بایست، آرام گیر. دویدن تا کی؟ به دنبال چه می‌گردی؟... خدا اینجاست. امنیت و آرامش همین جاست.در همین لحظه ... چشمانت را ببند و خیره نگاهش کن تا نگاهش را دریابی...، صدایش کن تا جوابش را بشنوی،... دستت را بر قلبت بگذار و به ضرب‌آهنگ وجودت گوش بسپار... او تو را به سوی خود می‌خواند.
پس تو هم او را بخوان... یا حی یا قیوم
آوا
بازگشت
Share
|
