ميان خود و بنده‌ام

خداوند با عزت و جلال فرمايد:

"سور‌ه‌ي فاﺗﺣﺔ الکتاب را ميان خود و بنده‌ام تقسیم کرده‌ام؛ آن چنان که نیمي‌‌‌از آن سوره از آن من است و نیمي ‌‌‌از آنِ بند‌ي من و هر آنچه بنده‌ام مي‌‌‌خواهد از آن اوست. هنگامي‌‌‌که مي‌‌‌گوید: بسم الله الرحمن الرحیم، مي‌‌‌گویم: بنده‌ام به نامم آغاز کرد و بر من لازم است که کارهای او را به سامان برسانم و برکات خود را در کارهای او نازل سازم.

و چون گوید: الحمد لله رب العالمين، مي‌‌‌گویم: بنده‌ام ستایشم کرد و دانست که هر نعمتی که دارد از من است و گرفتاری‌هایی که از او برطرف شده، توسط من صورت گرفته است.‌اينک شما گواه باشید که نعمت‌های دنیا و آخرت را برای او افزون کردم و گرفتاری‌های آخرت را از او برطرف نمودم، چنان که گرفتاری‌های آخرت را از او برطرف نمودم، چنان که گرفتاری‌های دنیای او را برطرف ساختم.

و چون گوید: الرحّمن الرحیم، مي‌‌‌گویم: بنده‌ام گواهی داد که همانا بخشنده و مهربانم. شما را گواهی مي‌‌‌گیرم که نصیب او را از رحمت خود فراوان گردانم و سهم او را از عطاهایم بی‌نهایت کنم.

و چون گوید: مالک یوم الدین، مي‌‌‌گویم: گواه باشید که چون اعتراف کرد که من مالک روز جزایم، حسابش را آسان کنم و حسناتش را بپذیرم و از بدکرداری‌اش در گذرم.

چون گوید:‌اياک نعبد، مي‌‌‌گویم: بنده‌ام راست گفت و تنها مرا پرستید گواه باشید که به او ثواب عبادتش را بدهم، ثوابی که هر کس عبادتش متفاوت با او باشد، بر او رشک برد و چون گوید:‌اياک نستعین، مي‌‌‌گویم: از من کمک خواست و به من پناه برد. گواه باشید که او را در کارش کمک کنم و در سختی‌ها به فریادش رسم و در گرفتاری روز قیامت دستش را بگیرم. چون گوید: اهدنا الصراط المستقیم، تا به آخر سوره مي‌‌‌گویم:‌اين از بند‌ه‌ي من است و برای بنده‌ام اجابت کردم که هر چه خواهد از آن او باشد. آنچه آرزو داشت به او دادم و از آنچه ترسید، آسوده‌اش ساختم ".

بازگشت

Share