مویه‌های تن به دل
یا قادر
این چنین پرخاشم نکن!
دانم که غرق به گناهم
آگاهم که به نکبت پا نهاده‌ام
بین چگونه به باطلاق زمین غرقه‌ام
آی دلکم! تو مرا به این وادی کشاندی؟
یا من تو را با خود غرقه ساختم؟
اما نه!
با من گفتی که:
" این عهدی با جانان است "
" دلکم "، به "دم اوست" که تو می‌تپی
به تپش توست که من جان می‌گیرم.
پس! پس!
به کدامین جرم عتابم می‌کنی
به کدامین گناه زنجیر بر زمینم می‌نهی؟
مگر نه آنکه سپرده به دستان هم بودیم؟
مگر نه آنکه راه را با هم می‌پیمودیم؟
مگر نه آنکه آمدیم تا بازگردیم؟
پس چرا بی من عزم رفتن داری؟!
آیا ضجه‌ام را نمی‌شنوی؟
اشک‌هایم را نمی‌بینی؟
نعره‌های پنهانم را در نمی‌يابی؟
ترک‌ام مکن!
وا پس‌ام مگذار!
رهایم نکن!
آری
آری تو راست می‌گویی و
مکرراً چنین آوازی را خوانده‌ام
و تو خسته از نغمه‌های منی!
به " تاوان" بارها شکستن " پیمانم "
مرا تهی ز خود می‌کنی؟
به لجن وا می‌گذاریم؟
دانی که بی تو از جنس لنجنزارم. 1
پس به مرداب می‌سپاریم ؟!
1 - قرآن كريم، حجر : 26
"و در حقیقت، انسان را از گلی خشک، از گلی سیاه و بد بو، آفریدیم "
آيكا
بازگشت
Share
|
