هر سال هنگام بهار، با رؤیای "عید شدن" حکایت این روزها را مکرر می کنیم. اما امسال... بیایید امسال عید را به درونمان بیاوریم...

بیایید دستی به سر و روی خانه درونمان بکشیم و آن را حسابی بتکانیم؛ هر آنچه زشت است و از زیبایی درونی مان می کاهد، همه و همه را دور بریزیم. غبارها را بزداییم؛ نفرت ها، کینه ها، رنجش ها، افکار منفی، بدبینی ها ، بدخواهی ها ، بدگویی ها و ... را.

تمام چیزهای کهنه و قدیمی که فقط جا را تنگ کرده و اجازه ورود چیزهای نو را به ما نمی دهند، را از خانه خارج کنیم. بسیاری از ما به قدری گذشته (اعم از آنچه خوب یا بد می پنداریم و به خیال خودمان به ما ارزش می دهد و یا به عکس از ارزشمان می کاهد) را با خود حمل کرده ایم که به کلی زیر بار گذشته هایمان مدفون شده ایم. به گونه ای که همه وقایع زنده و نو زندگی را با عینک گذشته ها و تجارب پیشین مان دریافت می کنیم و در نتیجه زندگی برایمان کسالت بار و تکراری است. از عینک گذشته نگاه کردن، امکان نو شدن و داشتن تجارب جدید را از ما سلب می کند. گذشته برای آموختن است و عبور کردن، نه برای تعمیم و حمل و تداوم آن در لحظه اکنون. بار گذشته ها را بر زمین بگذاریم تا حال و هوای تازه به زندگی مان دمیده شود.

این خانه تکانی درونی، گامی است که برای بهاری شدن هوای درون و فرارسیدن عید درونی نیاز به برداشتنش داریم...

اما سؤال این است که بین این همه، بهترین نقطۀ آغاز کدام است؟

طبق آموزه های بزرگان باطنی، بهترین، عملی ترین و اثربخش ترین نقطه شروع، تکاندن کلام از آلودگی هاست. برای این کار، می توانیم کلاممان را از غربال محبت رد کنیم. هر روز را با این نیت آغاز کنیم و پیوسته تمرین کنیم که تنها سخنانی را بر زبان آوریم که قلب مان از بیان آنها منبسط و گشوده، وشاد و راضی است.  

شاید این کار برای یکی، اندکی به طول بینجامد و برای دیگری بیشتر. اما مهم آغاز کردن است. با آغاز خانه تکانی و دگرگونی درونی، حقیقتاً دیگرگون شدن را در وجودمان احساس خواهیم کرد...  

ـ  توسط: نیکا