|
گذري بر سخنان حكمت‌آميز امام صادق(ع) درباره‌ي سختي‌هاي دنيا و آزمون الهي
هيچ گرفتگي و گشايشي صورت نمي‌گيرد مگر آن‌كه خداوند در آن، بخشش و آزمايش در نظر دارد.
التوحيد، ص 354(ح1)و (ح3).
در امر و نهي خدا هيچ گرفتگي و گشايشي صورت نمي‌گيرد مگر از جانب خداوند در آن آزمايش و حكمي است.
التوحيد، ص 354(ح1)و (ح3).
پيامبران بيش از همه سختي بلا را مي‌چشند، پس از آنها جانشينان و پيروانشان و سپس به همين ترتيب هر كس نزديك‌تر است بيشتر.
الكافي، ج2، ص252(ح1).
مؤمن چهل شب را سپري نمي‌كند جز آن‌كه پيشامدي برايش شود كه غمگينش سازد تا بدان وسيله متنبه گردد.
بحارالانوار، ج67، ص211(ح14).
در كتاب علي(ع) آمده است: همانا مؤمن به فراخور كارهاي نيكش بلا مي‌بيند. پس، هر كه دينش درست و كردارش نيكو باشد بلايش سخت است؛ زيرا خداوند دنيا را پاداش مؤمن و كيفر كافر قرار نداده است. و هر كه دينش سست و كردارش ضعيف باشد بلايش اندك است.
بحارالانوار، ج67، ص236(ح54) و ص 222 (ح29) و ص243(ح82)و ص 212(ح16).
هر گاه خداوند خير بنده‌اي را بخواهد و او گناهي ورزد در پي آن گناه به مصيبتي گرفتارش سازد تا او را به ياد استغفار اندازد. و هر گاه خداوند براي بنده‌اي شر و بدي خواهد و او گناهي ورزد در پي آن بدو نعمتي بخشد تا آمرزش خواهي را از يادش ببرد و آن گناه را ادامه دهد. اين است فرموده‌ي خداوند كه: "از راهي كه خود نمي‌دانند به تدريج آنان را فرو مي‌گيريم". يعني به وسيله‌ي دادن نعمت در هنگامي‌كه گناه مي‌رورزند.
بحارالانوار، ج67، ص229(ح41) و ص 232(ح48) و ج81، ص179(ح32).
هر گاه خداوند تبارك و تعالي قومي يا بنده‌اي را دوست داشته باشد باران بلا را بر سر او مي‌باراند پس از اندوهي بيرون نيايد جز آن‌كه در اندوهي ديگر فرو رود.
بحارالانوار، ج82، ص148(ح32).
همانا در بهشت منزلتي است، هيچ بنده‌اي بدان نرسد مگر با بلايي كه (در دنيا) به بدنش رسد.
بحارالانوار، ج67، ص236(ح54) و ص 222 (ح29) و ص243(ح82)و ص 212(ح16).
بنده را نزد خدا مقام و منزلتي است كه بدان نرسد مگر با يكي از اين دو: از بين رفتن مال و دارايي‌اش يا رسيدن بلايي به جسمش.
الكافي، ج2، ص257(ح23).
از وحي‌هاي خدا به موسي(ع): آفريده‌اي نيافريده‌ام كه نزد من محبوب‌تر از بنده‌ي مؤمنم باشد. او را مبتلا مي‌سازم چون برايش بهتر است؛ به او عافيت مي‌بخشم چون برايش بهتر است، از او مي‌گيرم و محرومش مي‌سازم چون برايش بهتر است. من بهتر مي‌دانم كه چه چيز بنده‌ي مرا اصلاح مي‌كند؛ پس بايد بر بلاي من صبور باشد و از نعمت‌هايم سپاسگزار و از حكم و قضايم خشنود تا او را در شمار بندگان صديق خود نويسم.
بحارالانوار، ج72، ص331(ح14) و ج73، ص383(ح8).
رسول خدا فرمود: آن‌گاه كه نامه‌هاي اعمال گشوده و ترازوها بر پا شود، براي بلاديدگان ترازويي برپا نگردد و نامه‌ي عملي گشوده نشود. آن‌گاه اين آيه را تلاوت كرد: "جز اين نيست كه مزد شكيبايان به طور كامل داده مي‌شود..."
نورالثقلين، ج4، ص481(ح28).
هر گاه بلا روي بلا بيايد، از بلا رهايي حاصل آيد.
تحف العقول، ص357.
خداوند بندگان را به چيزي سخت‌تر از بذل و بخشش مال نيازموده است.
امام صادق(ع)؛ ج8، ص27.
منبع: گزيده‌ي ميزان الحكمه
* * * * * * *
كاوشگران نور
بازگشت
Share
|
