خطاب به معلمان دروغین باطنی و مدعیان اسرار

(پیام به بعضی از روحانیون یهود) 

 با شما می‏گویم ای طبل‏های توخالی. ای جاهلان عالم‏نما. ای مدعیان بی‏عمل. ای متکبران. ای کوران و ای کران مبادا بر قلب‌هایتان مهر زده باشند که این‌چنین سخت و متکبر شده‏اید. آنچه شما می‏دانید مشتی از خروارها واژه است لکن آنچه در مشت شماست مانند دانه‏های پوک و بی‏محصول است. دانه‏های توخالی روییده نمی‏شوند و نمی‏رویانند زیرا از روح رویاننده محروم‏اند. گمان می‏کنید که می‏دانید اما نمی‏دانید که این گمان شماست. میان بودن و گمان بودن فاصله‏ایست پرناشدنی. شما حتی نمی‏توانید به یک سؤال، تنها یک سؤال درباره زندگی که سرچشمه همه چیز است و همه چیز در آن است به درستی و کاملاً پاسخ گویید...

 شما می‏گویید اما نمی‏فهمید زیرا برپایه توهم خود می‏دانید. چیزی شنیده‏اید و آن را تکرار می‏کنید و ابلهانه به خود می‏بالید که می‏دانید و خود را دانا می‏پندارید. سرچشمه شعور نورانی را نیافته‏اید و چشمه‏های حکمت و دانایی در شما نجوشیده است. چگونه ممکن است شعور نورانی از طریق خواندن کتب و انباشتن کلمات حاصل شود که از این طریق نایافت می‏گردد. شعور نورانی جوشیدنیست. از روح است و بالا، فروریختنی و دریافتنی‏ست و تنها به شایستگان داده می‏شود.

معرفت به کشف حاصل می‏شود و نه با تقلید کورکورانه آنچه دیگران گفته‏اند و کرده‏اند. شما همانند خفاشان نور ندیده‏ای هستید که هرگز نگاهی به خورشید نینداخته‏اند و زندگی در تاریکی را گزیده‏اند و مانند کرمی هستید که به دور خود پیله‏ای دارد و فضای ذره‏ای درون پیله را با هستی بیکران یکی می‏داند و جز آن نمی‏داند. شما اسیران توهم دانستن‏اید. حتی اگر کلمه‏ای می‏دانستید، چنین نبودید. برخی از شما اگر هم اندکی می‏دانند در دانستگی خود دچار فساد و بی‏تعادلی گشته‏اند. آنچه برایشان ضروریست نمی‏دانند و آنچه می‏دانند ضرورتی ندارد. به همان اندک عمل نمی‏کنند و بلکه برخلاف آن می‏روند.

در هجوم مسائل خود گرفتار شده‏اید و برای فرار از این درد تظاهر به حل مسائل دیگران می‏کنید. در کوچکترین مسائل فرو مانده‏اید و ادعای برداشتن سنگهای بزرگ را دارید. دانایی علائمی دارد و ارکانی. پس کجاست علامت و ارکان دانایی‏تان؟ نشانه‏های دانایی را ندارید اما علائم جهالت در شما فراوان است. توانایی از داناییست، کو قدرت و اقتدارتان؟ دانایی که می‏آید، هماهنگی می‏آید، نرمی و تواضع می‏آید، رشد و تعالی تجربه می‏شود، و عمل می‏آید، عمل و عمل. کجاست علائم دانایی‏تان؟ نمی‏دانم را ترک گفته‏اید و از این است که نمی‏دانید. به گمان دانستگی دل خوش کرده‏اید و از دانایی بازمانده‏اید...

 و شما نمی‏دانید آن بسیار را که من دانسته‏ام. سخت شده‏اید و در کبر زندانی گشته‏اید لکن گفته شده که دانه‏های حکمت در زمین نرمی و تواضع می‏روید و نزدیک‏ترینان، متواضعان‏اند. و هم گفته شده که با متکبران، متکبر باش. ... آیا شهود جز برای مشاهده‏گر است؟ آیا معرفت جز به کشف است؟ آیا تفکر جز به دیدن است و شنیدن و آنگاه به قلب یافتن؟ اسرار در سکوت دریافتنی‏ست و نور پس از اعتراف تمام به تاریکی آمدنیست.  و شما که مدعی آن بودن‏اید.

بیایید دعایی بکنیم و ببینیم که فی الحال دعای چه کسی مستجاب است؟ نفرینی کنید و نفرین می‏کنم تا معلوم شود چه کسی از نیروی خداوند برخوردار است؟ کدام است علامت صدق ادعایتان؟ به روح بگوییم که از تن خارج شود و به ارواح فرمان دهیم و ببینیم فرمان چه کسی از امر است؟ بیایید از روزنه‏های این پیله ذره‏ای خارج شویم و هر یک از جهان آن‌سوی این پیله خبر دهیم و ببینیم خبر چه کسی کارساز است و بر علائم منطبق؟

 ای ترسویان ریاکار. ای لاشه‏های زنده‏نما. ای شکاکان پرحسد. ای متکبران محروم از بزرگی. ای تحریف‏کنندگان اسرار حق... مگر این نیست که آنکه تسلیم است، آسمان و زمین در اقتدار اوست پس تصرف در جهان و فرمان راندن از علائم اوست. پس بیایید در آتش بنشینیم و به آن فرمان دهیم که بی‌اثر بماند. بیایید به درخت خشکیده فرمان دهیم که فی الحال بارور شود و به آسمان بگوییم که اکنون ببارد. بیایید به آب فرمان دهیم که چون زمین پذیرای قدم­هایمان باشد... کدام است علامت صدق ادعایتان؟

 اگر خود را می‏فریبید و توجیه می‏کنید، که این نیست از علائم تسلیم‏شدگان. آنقدر خودبین و نادان شده‏اید که افکار و تمایلات خود را محک حقانیت قرارداده‏اید. وای بر شما از این توهین نابخشودنی. جز حرف­های توخالی و ادعاهای دروغین چه می‏توانید؟ همه‏اش حرف‏اید و همه‏اش حرف. بازیگرانی ریاکارید که در بازی و ریا تبحر یافته‏اند. آنکه موافق‌تان نیست و برخلاف شماست و تأیید و تمجیدتان نمی‏کند باطل‏اش می‏خوانید و فراموش کرده‏اید که آنکه حق را محکوم می‏کند در همان حال محکوم می‏شود.

 آنقدر سخن گفته‏اید و وعده داده‏اید و ادعا کرده‏اید که هر سخنی را چون سخن خود می‏پندارید، غافل از آنکه سخن حق واقع‏شدنیست ...

 وای بر آن‌کس که آشکارا خوانده می‏شود و پاسخ نمی‏گوید. وای بر آن‌کس که چشم دارد و نمی‏بیند و گوش دارد و نمی‏شنود. وای بر آن‌کس که می‏گوید و فریاد می‏زند لکن خود به گفته خویش عمل نمی‏کند. وای بر آنکس که ایمان می‏آورد و سپس تردید می‏کند. وای بر آنکس که نام خدا را بی‏حرمت ساخته و حضور زنده او را بی‏احترام کرده. وای بر آن‌کس که در آسمان محکوم شده هر چند که در زمین حاکم شده باشد. وای بر دوستان نادان خداوند و دشمنان دانای او. وای بر آن‌کس که حقیقت آشکار را انکار می‏کند. ... وای بر آن‌کس که حجت بر او تمام شده و او منتظر اتمام حجت است.  وای بر آنان وای بر آنان وای بر آنان از آنچه در انتظارشان است.

دریافت فایل صوتی

بازگشت

Share