هم‌نشيني با مستمندان

خداوند متعال به موسي (ع) فرمود:

"اي موسي! آيا مي‌داني بنده‌اي از بندگانم را كه داراي گناهان بسيار است � تا جايي كه گناهان او تا نزديك آسمان مي‌رسد- بدون چون و چرا مي‌بخشايم؟"

موسي(ع) گفت: "پروردگارا! چگونه بي چون و چرا او را مي‌آمرزي؟"

گفت:

"به خاطر خصلت شريفش، او را دوست دارم و آن عبارت است از دوست داشتن مستمندان و همنشيني با آنان به گونه‌اي كه خود را با آن‌ها برابر مي‌داند و بر ايشان تكبر نمي‌كند. چون اين كارها را انجام مي‌دهد گناهانش را بدون چون وچرا مي‌بخشايم.

اي موسي! فخر و عظمت و اظهار بزرگي كردن مختص من است. كسي كه در يكي از اين دو صفت با من رقابت كند، او را به آتش جهنم عذاب خواهم كرد.

اي موسي! از جمله بزرگداشت شكوه من براي بنده اي كه به او بهره دنيايي داده‌ام آن است كه بندگان مؤمنم را كه دستشان از دنيا كوتاه شده است گرامي بدارند. اگر كوتاهي كردند و تكبر نمودند، عظمت مرا سبك شمرده‌اند".

بازگشت

Share