مانند رودخانه و نه مرداب

اگر از توان و امكانات خویش، از فرصت و نیروی خود، از قابلیّت‌ها و استعدادهایمان در جهت عینیّت بخشیدن به خواسته‌ها و نیازهای شخصی و خودخواهانه استفاده كنیم، در واقع آن را بیهوده از دست داده و به هدر داده‌ایم. از طرفی این موجب تخریب و فساد درونی و بیرونی خواهد شد زیرا توان و قابلیّتی كه در خدمت شخصی است جهتش (از دیدگاه قوانین معنوی)منفی بوده و هر چه بیشتر انرژی منفی بدهیم، انرژی منفی و مخرّب بیشتری از هستی دریافت می‌كنیم. (درحالت خودخواهی) چون توان و قابلیّت آزاد شده، مجدداً به خود ما باز می‌گردد، به این دلیل تأثیر مخرّب و فاسد كننده‌ای را از خود به جا می‌گذارد. این مانند مردابی است كه آب آن (اگر جریانی هم داشته باشد) به خود آن باز می‌گردد. وقتی ما در خدمت خواسته‌ها و تمایلات خودمان هستیم زندگی‌مان به مرداب شبیه می‌شود. مرده، راكد، تاریك، مرگبار و خالی از سرور و نشاط. لیكن در خدمت خدا بودن، مانند رودخانه بودن است. یعنی جریان داشتن، به سوی دریا رفتن و اتّصال به دریا، هر چند رودخانه جاری است و هر لحظه همه‌ی آب خود را به سوی دریا می‌فرستد، امّا لحظه به لحظه نیز از سرچشمه خود و از جریان‌های مجاور، تغذیه شده و آبی تازه، حیات‌بخش، زنده، روان و شادی‌بخش دریافت می‌كند.

بازگشت

Share