یا تواب

بسم الله الرحمن الرحیم

سرمست از خویشتن با بی‌خیالی و شتاب‌زده در کوچه پس کوچه‌های زندگی قدم در قدم خود پیش می‌رفتم، رنگ و لعاب کوچه‌ها و نورهای کاذب در بیراهه‌ها آن‌چنان مرا مجذوب خود کرده بودند که یاد خدا و عهد خود را با او به فراموشی سپرده و با بانگ نغمه‌های به ظاهر موزون زندگی در خود غرق گشته و با خوشحالی در روشنایی دروغین کوچه باغ‌های زندگی‌ام پیش می‌رفتم.

هرگز فکر تاریکی و سیاهی شب را نکرده بودم لیکن شب با تمام سیاهی و تاریکی‌اش در یک لحظه مرا دربر گرفت. دیگر نمی‌توانستم حتی یک قدم در کوچه‌های تاریک زندگی پیش بروم. سرما و برودت ترس‌ها مرا دربرگرفت کورمال کورمال درب خانه‌های بیگانه را می‌زدم و کمک می‌خواستم. حال آنکه در سرازیری و پیچ و خم کوچه پس کوچه‌های زندگی‌ام گم شده بودم.

گریه کنان و نالان از هر کسی که از کنارم می‌گذشت کمک می‌خواستم اما   از همه طرف رانده و در خود مانده شده بودم. در خویش فرو رفتم براستی در حال غرق شدن بودم و از هراس این گم‌گشتگی تنها و بی‌کس سر بر دامن نهادم...

در اوج ناامیدی و در لبه‌ی پرتگاه زندگی صدای مهربان و آشنایی به گوشم رسید. دستت را به من ده و به سوی من بازگرد. به ناگاه سربرآوردم و به اطراف نگریستم.

کیست، این کیست که این مهربانانه مرا می‌خواند و به کمکم شتافته است؟ چیزی در وجودم به جریان اوفتاد، آشنایی ناشناس، فریاد برآوردم، خدای و من تنها تو می‌توانی گمگشته‌ای را بازیابی و به سوی خود فراخوانی.

شرمنده و سرافکنده از همه‌ی بازی‌ها و دل‌مشغولیت‌های زندگی و فراموشی اصل وجودم، با خود گفتم تو مرا یافته‌ای ولی با لطف بی‌نهایتت طوری وانمودم می‌کنی که این من بوده‌‌ام که به سویت بازگشته‌ام.

الهی یا تواب، ای بسیار توبه پذیر، توبه‌ام را بپذیر.

به قلم: نورسا

بازگشت

Share